De Sahara is met een oppervlakte van ruim 9 miljoen vierkante kilometer de grootste woestijn op Aarde. De zon is hier zo sterk, dat een zonnepaneel ruwweg driemaal meer elektriciteit opwekt dan in Noord-Europa. Om dit Europa van energie te voorzien, hoef je in theorie slechts 0,3% van de Sahara te bedekken met zonnepanelen. Maar hoe krijg je deze energie Europa in? Mede om dit soort vraagstukken op te lossen, heeft de Franse president Sarkozy de Mediterrane Unie in het leven geroepen. In deze politieke en economische unie zijn alle landen die liggen rond de Middellandse Zee vertegenwoordigd. Eén van de voordelen van de unie, is dat deze misschien de politieke obstakels voor een dergelijk idee kan wegnemen.
Wetenschappers door heel Europa zijn bezig met onderzoek naar een zogenaamd ‘supergrid’; een elektriciteitsnet dat heel Europa met elkaar en met de Sahara verbindt. Het supergrid maakt gebruik van moderne, dikke gelijkstroomkabels (het energieverlies bij gelijkstroom is lager dan bij wisselstroom). In een dergelijke situatie zouden landen als Nederland en Denemarken windenergie kunnen exporteren als het ‘over’ is en landen als IJsland geothermische energie. Het hoofddoel van het supergrid is echter het importeren van zonne-energie uit de Sharawoestijn. Wetenschappers en bedrijven hebben namelijk interesse in het bouwen van enorme zonneparken in de woestijn, welke aan dit supergrid worden aangesloten. De premiers Sarkozy (Frankrijk) en Brown (Engeland) hebben beide laten weten wel degelijk interesse te hebben in dit supergrid-idee.
Het project komt wel met een prijskaartje; naar verwachting zla het in zijn geheel rond de 450 miljard (!) euro kosten. Het grootste gedeelte van dit geld zal gestoken moeten worden in de infrastructuur die het stroom-delen mogelijk maakt. Tegen 2050 hopen wetenschappers zo’n 100GW aan zonne-energie op te kunnen wekken in de Sahara. Het idee is daar, de wil is er, maar het geld (en dus; concrete actie) is er pas als de poltieke obstakels overwonnen worden. Sahara-landen (onder andere Libië, Marokko, Tunesië) zijn immers niet altijd de meest welwillende landen als het gaat om relaties met het westen. Daarvoor zijn we voorlopig afhankelijk van de vorderingen van Sarkozy en zijn Mediterrane Unie.
